Pewnemu politykowi zdarzyło się orzec, że dziennikarz „łgał jak bura suka”. Inni zaś stwierdzili istnienie lumpenliberałów (?) oraz łże-elit. Czy mogliby Państwo rozjaśnić nieco funkcję burej suki w języku polskim (o ile takowa w frazeologii w ogóle istnieje), pomóc zrozumieć liberalno-elitarne pojęcia i zalecić ich stosowną pisownię? Tylko ostrożnie, temat może się okazać dosyć drażliwy.

Szanowni Państwo!
W języku serbskim jery w pozycji mocnej zwokalizowały się do a, które w przypadkach zależnych, identycznie jak nasze e ruchome, zanika: Sremac, Sremca itd. Jak traktować to a pochodzenia półsamogłoskowego w polskiej odmianie serbskich nazwisk? Czy zachowywać jego oryginalną ruchomość i odmieniać: Sremac, Sremca, Sremcowi itd., czy traktować je tak samo jak polskie a nieruchome i odmieniać: Sremac, Sremaca, Sremacowi itd.?
Z szacunkiem
B.S.

Szanowni Państwo!
Jak przytaczać (w tekście wspomnień) krótkie fragmenty poezji obcej, powiedzmy z przesłania do Fausta Goethego:

„…aus Dunst und Nebel…”
…aus Dunst und Nebel…
„…aus Dunst und Nebel…”

a także autentyczne słowa wypowiedziane w języku obcym, np. „W trakcie bicia powiedział jeden z siepaczy: «Er sieht zu intelligent aus»” – cudzysłów wystarczy czy dodatkowo kursywą?
Dziękuję
Hanna Bartoszewicz

Proszę uprzejmie o informację, czy moje nazwisko WAŚKO jest odmienialne. Ostatnio otrzymałem certyfikat na ozdobnym papierze, gdzie widnieje drukowane dużą czcionką moje nazwisko, że moje biuro jest reprezentowane przez Zbigniewa Waśkę. Moim zdanie powinno brzmieć: przez Zbigniewa Waśko. Uprzejmie dziękuję za odpowiedź.
Z poważaniem: Zbigniew Waśko

Jak odmienić i zapisać nazwiska o polskim lub słowiańskim pochodzeniu, ale noszone przez Amerykanów? Np. rodzina Zajac od kilku pokoleń wymawia swoje nazwisko „zei-dżek” , czy w takim razie znam Stuarta Zajaka, Zajac'a czy Zajaca? Jeśli Amerykanin wymawia swoje nazwisko „si-zla”,  to czy pracując z nim pracuję z Cieslą, Cieślą lub z Jackiem Ciesla? Czy mówię wtedy o Ciesli, Cieśli a może nawet o Cieslim (sizlim)?

Dzień dobry, mam pytanie – czy polski alfabet zawiera litery „q”, „X” i „V” ? Jaka jest oficjalna wykładnia w tym temacie na rok 2019?
Pytam, bo mój syn (klasa 5 SP) otrzymał obniżoną ocenę z kartkówki z alfabetu, bo nie wymienił tych liter. Polonista, z tego co wiem, powołał się tu na normę szeregowania alfabetycznego PN-N-01223:1980. Czy jest ona obowiązująca w tym przypadku? Do klasy 4 syn był uczony, że są tylko 32 litery alfabetu bez „v”, „x” i „q”.

Będę wdzięczna wyjaśnienie. Pozdrawiam.

Mam pytanie o zapis Globalnie Zharmonizowany System Klasyfikacji i Oznakowania Chemikaliów. O ile zazwyczaj zapisuje się go od dużych liter, to jednak mam co do tego wątpliwości (czy aby nie jest to kalka z angielskiego?). Z jednej strony jest to zarówno nazwa pewnego systemu klasyfikacji, z drugiej jest to również nazwa publikacji ONZ (nieprzetłumaczonej na język polski), która wprowadziła ten system. Czy zatem należałoby zapisywać tylko pierwszy człon od dużej litery?

Szanowna Poradnio,
Czy przecinek przed i w zdaniach podobnych do Spotkałem moich rodziców, Jana i Marię jest dopuszczalny? W języku angielskim funkcjonuje tzw. oxford comma, mający na celu ujednoznacznić zdania o tej formie: I met my parents, John, and Mary. Czy natomiast jeśli chciałbym zaznaczyć po polsku, że spotkałem cztery osoby: moich rodziców, Jana, i Marię, albo że nastąpiły dwa spotkania: moich rodziców, i Jana i Marię, taka interpunkcja jest błędna?
Pozdrawiam.

Szanowni Państwo,

chciałbym dopytać w sprawie nieodmienności wyrażeń łacińskich typu modus operandi. W słowniku można odnaleźć sformułowanie, że wyrażenie w każdej formie jest takie samo. Dla osób znających jednak język łaciński zdania „analiza modus operandi sprawcy”, a tym bardziej „są różne przykłady modus operandi sprawców” wygląda co najmniej dziwacznie. Czy można jednak stosować odmianę takich zwrotów i budować zdania typu „analiza modi operandi”? Jaka jest też przyczyną tej nieodmienności? Z góry dziękuję za pomoc.

Z wyrazami szacunku

Daniel

Kierpeć (pisany przez ć, jako oboczność dla formy kierpec) jest w Małym słowniku języka polskiego M. Arcta oraz w Słowniku języka polskiego S. Skorupki. Jednak inni słownikarze, od Brücknera przez Doroszewskiego aż po Dubisza, formy tej nie wspominają. Czy zatem te dwa wspomniane na wstępie źródła odnotowały formę rzadką, czy też przytrafił im się błąd?